Η σελίδα μας στο Facebook:
1857: Οι εργάτριες στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις. Ζητούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας. Οι γυναίκες εκείνη την εποχή δούλευαν στα εργοστάσια 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι απ’ τους μισθούς των ανδρών. Εκτός των άλλων διακρίσεων, οι εργάτριες είχαν να αντιμετωπίσουν και τη διάκριση που γινόταν ανάμεσα στους εργαζόμενους αγγλοσαξονικής καταγωγής και στους υπόλοιπους υπέρ των πρώτων. Έτσι, με την απεργία και τις διαδηλώσεις τους διεκδικούσαν «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με αυτά των ανδρών κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών». Αισθανόμενοι την απειλή μιας γενικευμένης εργατικής εξέγερσης, οι εργοστασιάρχες απαντούν με ομαδικές απολύσεις και εξαπολύουν τους «μπράβους» για να τρομοκρατήσουν τις εργάτριες που πρωτοστατούσαν στην απεργία. Παρά την τρομοκρατία, οι διαδηλώσεις εκείνης της μέρας χαρακτηρίστηκαν από το μέγεθος και τη μαχητικότητά τους. Στους εργοδότες και την κυβέρνηση δεν έμενε άλλος δρόμος από το να χρησιμοποιήσουν την αστυνομία. Οι αστυνομικές δυνάμεις ρίχνονται με μανία πάνω στις εργάτριες, οι διαδηλώσεις βάφτηκαν με αίμα. όμως το εργατικό κίνημα είχε ήδη γεννηθεί. Δυο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τον αγώνα για τη χειραφέτηση τους.
1908: 15.000 γυναίκες παρέλασαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου. Υιοθέτησαν το σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα». Ήταν το σύνθημα που, μέσα σε δύο λέξεις, ζωγράφισε την εικόνα της σύγχρονης γυναίκας του 20ου αιώνα. «ΨΩΜΙ», δηλαδή δουλειά, περηφάνια, αξιοπρέπεια. «ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ», δηλαδή σεβασμός, συντροφικότητα, υποστήριξη στους πολλαπλούς ρόλους. Δύο λέξεις που ενώνουν, διαχρονικά, τους δύο πυλώνες της ύπαρξης κάθε ανθρώπου, τον κοινωνικό και τον προσωπικό.
1911: Γιορτάζεται για πρώτη φορά η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Η Β’ Διεθνής Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, που συνήλθε στην Κοπεγχάγη το 1910, καθιέρωσε, μετά από πρόταση μιας από τις ηγετικές γυναικείες προσωπικότητες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, της Κλάρα Τσέτκιν, τη μέρα της 8ης Μάρτη ως Διεθνή Μέρα της Γυναίκας.
1977: Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος την δεκαετία του 1960 αναζωογόνησε το ενδιαφέρον για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Έτσι, το 1977, 8η Μαρτίου ορίστηκε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη.
Η 8η Μάρτη σημαδεύεται με ηρωικές θυσίες των γυναικών. Ωστόσο ο πραγματικός χαρακτήρας της, η ιστορία της επετείου και της καθιέρωσής της δεν είναι γνωστός σε πολλές γυναίκες σήμερα. Δυστυχώς στις μέρες μας σε πολλές χώρες η ημέρα αυτή έχει χάσει το πολιτικό της μήνυμα: Εμπορευματοποιήθηκε και εκλήφθηκε ως ευκαιρία για να εκφράσουν οι άνδρες την αγάπη τους στις γυναίκες, όπως κατά την Ημέρα της Μητέρας και του Αγίου Βαλεντίνου.
Όμως η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή: είναι υπενθύμιση. Υπενθύμιση για τις μάχες ενός αγώνα που άρχισε στις 8 Μάρτη 1857, από τις εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, και συνεχίζεται ακόμη αδιάκοπος σε όλη την υφήλιο, σε χώρους εργασίας, σε κοινοβούλια, στο σπίτι, στο δημόσιο χώρο
Είναι ημέρα μνήμης και τιμής στις διεκδικήσεις των γυναικών του παρελθόντος. Μας θυμίζει όσα έχουν κατακτηθεί και κυρίως όσα μένουν ακόμη να κατακτηθούν.
Είναι ημέρα κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο για την υποστήριξη της ισότητας των φύλων και την ενίσχυση της θέσης των γυναικών στην κοινωνία.
Σήμερα, που τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των γυναικών αμφισβητούνται, είναι σημαντικό να αντιστεκόμαστε στις διακρίσεις λόγω φύλου, να θυμόμαστε από που ερχόμαστε και τι διεκδικούμε: ισότητα δικαιωμάτων….ώσπου μια μέρα να μην χρειάζονται επετειακές ημέρες για να μας τα θυμίζουν.
Ομηλία από την εκδηλωσή μας γιατην ημέρα της γυναίκας.
