Η κατοικία των εργαζομένων είναι βασικό αγαθό-δικαίωμα και όχι εμπόρευμα!
Το πρόβλημα των υψηλών ενοικίων στο Μόναχο, αλλά και σε άλλες πόλεις τόσο
στη Γερμανία όσο και σε ολόκληρη την ΕΕ, δεν έχει τη βάση του απλά σε μια
παράλογη στάση των ιδιοκτητών. Όταν η κατοικία των εργαζομένων
αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα, επακόλουθο είναι το ενοίκιο να αποτελεί πεδίο
κερδοφορίας καπιταλιστικών ομίλων που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον κλάδο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι έχουν στα χέρια τους
μεγάλες εκτάσεις γης και συγκροτήματα διαμερισμάτων και βγάζουν απίστευτα
κέρδη εκμεταλλευόμενοι τόσο το κρατικό ταμείο με τις κοινωνικές κατοικίες όσο
και τους μισθωτές.
Σε μία πόλη που η συγκέντρωση πολλών και μεγάλων βιομηχανικών μονάδων σε
όλους τους κλάδους αποτελεί πόλο έλξης ειδικευμένου και ανειδίκευτου εργατικού
δυναμικού τα κέρδη τέτοιου τύπου εταιρίων εκτινάζονται.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση διεκδικούμε φθηνή, ποιοτική κατοικία για όλους
τους εργαζόμενους, χωρίς εμπόδια και λογικές κέρδους. Aπέναντι στις λογικές
διαχείρισης του προβλήματος που αντιμετωπίζουν και αυτές τη στέγη ως
εμπόρευμα, όπως τα επιδόματα ενοικίου που και χαμηλά είναι αλλά και δύκολο να
τα πάρει κανείς, προτάσσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες.
Διεκδικούμε να αναλάβει η κυβέρνηση τον εκσυγχρονισμό και την επέκταση της
λαϊκής κατοικίας με γνώμονα τις ανάγκες της πόλης και των εργαζομένων και όχι
τα κέρδη των εταιριών του κλάδου.
Δικαίωμα όλων μας είναι να έχουμε στέγαση συμπεριλαμβανομένων και των
θύματων των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που αναγκάζονται σε μετανάστευση
τόσο σε άλλη χώρα όσο και εσωτερικά στην ίδια τη Γερμανία. Να μην
παρουσιάζεται η μετανάστευση ως αιτία του προβλήματος της έλλειψης προσιτών
σπιτιών. Κανείς δεν θέλει να αφήσει τον τόπο του και να ξενιτευτεί, έχοντας να
αντιμετωπίσει την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια. Όλοι μας, μετανάστες, ντόπιοι
εργαζόμενοι, χαμηλόμισθοι, άνεργοι και χαμηλοσυνταξιούχοι είμαστε ίσοι απέναντι
σε αυτό το δικαίωμα.
Η κατάσταση αυτή βάζει τον καθένα από εμάς μπροστά στο καθήκον της
οργάνωσης και πάλης ενάντια σε αυτές τις πολιτικές. Η μόνη λύση είναι η
συλλογική πάλη, από το χώρο εργασίας μέχρι τη γειτονιά όπου ζει ο καθένας μας
με στόχο η κατοικία να είναι λαϊκή ιδιοκτησία και να μην ανήκει σε ιδιωτικές
εταιρίες. Το παράδειγμα της DDR, 30 χρόνια και πλέον πριν, στην οποία όλοι
απολάμβαναν το δικαίωμα στην κατοικία χωρίς περιορισμούς και υψηλά ενοίκια,
δείχνει ότι κάτι τέτοιο είναι ρεαλιστικό στις μέρες μας.
