Η σελίδα μας στο Facebook:
Τους τελευταίους μήνες έχει ανοίξει μεγάλη συζήτηση με αφορμή την ένταση της βίας, της κακοποίησης, της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και τη συχνότητα των δολοφονιών γυναικών. Για να αντιπαλέψουμε αυτή τη βία κατά των γυναικών, μπορούμε να σκεφτούμε αρχικά ποιες είναι οι μορφές της βίας αλλά και ποια είναι η αιτία της.
Βία αποτελούν προφανώς τα αποκρουστικά γεγονότα που έχουν κατακλείσει την επικαιρότητα των τελευταίων χρόνων. Τα αποτρόπαια εγκλήματα δολοφονιών γυναικών από τους συζύγους – πρώην ή νυν, που βρέθηκαν στην επικαιρότητα, δίκαια προκάλεσαν τη λαϊκή οργή και την αγανάκτηση του κόσμου, αποτέλεσαν πηγή ευαισθητοποίησης για το ζήτημα της πολύμορφης βίας κατά των γυναικών.
Διαφορετική μορφή βίας χαρακτηρίζονται η ανεργία, τα ωράρια-λάστιχο που τσακίζουν τις εργαζόμενες σωματικά και ψυχικά αφού η εντατικοποίηση της δουλειάς δεν αφήνει περιθώριο για ποιοτικό ελεύθερο χρόνο. Οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με το φόβο της απόλυσης, τη μη ανανέωση σύμβασης σε περίπτωση εγκυμοσύνης που σε συνδυασμό με την επιφόρτιση της φροντίδας του νοικοκυριού, την ανατροφή των παιδιών και τη φροντίδα των ηλικιωμένων λόγω έλλειψης κρατικών δομών βαραίνουν τις νέες γυναίκες τόσο στο εργασιακό όσο και στο οικογενειακό περιβάλλον.
Ποια είναι όμως η αιτία της βίας που οδηγεί μέχρι τη δολοφονία; Δεν μπορούμε να μιλάμε για μεμονωμένα περιστατικά που οφείλονται είτε στην προβληματική προσωπικότητα του κάθε δράστη είτε στο «πατριαρχικό» τοπίο. Έχουμε μπροστά μας ένα πρόβλημα που η ρίζα του φτάνει πιο βαθιά, κατά συνέπεια και η λύση του δεν θα έρθει μόνο με την αντιμετώπιση των εγκληματιών σε ένα δικαστήριο.
Η εκμετάλλευση που υπάρχει γύρω μας και το κυνήγι του κέρδους από τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, οδηγούν σε συνεχές ανταγωνισμό, ατομισμό και εγωιστικό τρόπο ζωής και σκέψης ανάμεσα στους εργαζόμενους και των 2 φύλων. Είναι επόμενο όσο κυριαρχεί γύρω μας η λογική «ο θάνατος σου, η ζωή μου» να απαξιώνεται η ανθρώπινη ζωή, να αναπτύσσονται επιθετικές και εχθρικές συμπεριφορές.
Οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες στη βία γιατί σε κάθε πλευρά της ζωής τους οι κοινωνικές διακρίσεις είναι μεγαλύτερες. Αγωνίζονται να σπουδάσουν, να ορίσουν το μέλλον τους σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, έρχονται αντιμέτωπες με τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις ή την ανεργία από τη μια και των πολλαπλών οικογενειακών υποχρεώσεων, ασύμβατων μεταξύ τους (έστω κι αν αυτές μοιράζονται με τον σύντροφο) από την άλλη. Καμιά υποστήριξη από την κοινωνία και το κράτος, αντίθετα προώθηση της ατομικής ευθύνης για τα πάντα ενώ την ίδια στιγμή μία γυναίκα συναντά πολλά εμπόδια για να ξεφύγει από μία βίαιη κακοποιητική σχέση ή γάμο γιατί είναι κοινωνικά και οικονομικά δεμένη με το σύντροφο-σύζυγο. Υπάρχουν και αναπαράγονται μέσα στην κοινωνία αντιλήψεις ότι η γυναίκα είναι «ιδιοκτησία» του άντρα.
Οι καταδικαστέες και απαράδεκτες συμπεριφορές είναι αποτέλεσμα της ανισότιμης θέσης της γυναίκας μέσα στην κοινωνία. Ισοτιμία και εξάλειψη κάθε μορφής βίας μπορεί να εξασφαλιστεί αν υπάρχει προστασία από το κράτος, φροντίδα και μέριμνα για να μπορούν να απευθυνθούν και να ζητήσουν βοήθεια γυναίκες που το έχουν ανάγκη. Την ίδια στιγμή δεν μπορεί ν’ αλλάξει με ωραία λόγια για το πώς θα «έπρεπε» να είναι ένα ζευγάρι, δύο σύντροφοι, μια γυναίκα κι ένας άντρας. Για να υπάρχει ένα διαφορετικό είδος ανδρών, αλλά και γυναικών, που πραγματικά θα ζουν μεταξύ τους με όρους αμοιβαιότητας, σεβασμού και κατανόησης, χρειάζεται να διαμορφωθούν διαφορετικές συνθήκες, πάνω στις οποίες θα ανθίζουν όχι αυτά τα αποτρόπαια φαινόμενα, αλλά η συλλογική προσπάθεια για τη δημιουργία μιας καλύτερης ζωής.
Τα περιστατικά δεν πρόκειται να αντιμετωπιστούν ριζικά, αν δεν υπάρξει ολόπλευρη κοινωνική προστασία και στήριξη των γυναικών που θα αποτρέπει τους δράστες να δρουν ανενόχλητοι. Εκτός από τον αγώνα για να αλλάξουν οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες στην κοινωνία που ζούμε απαιτείται ένα δίκτυο δημόσιων και κοινωνικών υπηρεσιών με εξειδικευμένο προσωπικό αφού δεν είναι ατομικό πρόβλημα της γυναίκας να «σπάσει» τη σιωπή της αλλά απαιτείται μέριμνα που θα ξεκινά από τα σχολεία και τους χώρους εργασίας για να υπάρχει το θάρρος και η αλληλεγγύη απέναντι στις πιέσεις και τα περιστατικά βίας.
Είναι η στιγμή να δυναμώνουμε το συλλογικό αγώνα, για να διεκδικήσουμε τη ζωή που έχουμε ανάγκη, για αξιοπρεπή ζωή με δικαιώματα αλλά και ισότιμες σχέσεις συντροφικότητας.
